ಕಥೆ: ಹರೆಯದ ಕರೆ

ಆವತ್ತು ನಾನು ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಗೆ ಬರ್ತೀನಿ ಅ೦ತನೇ ಅ೦ದ್ಕೊ೦ಡಿರಲಿಲ್ಲ.

ಕಳೆದ ವಾರವೇ ಕ೦ಪನಿಯ ಕೆಲಸದ ಮೇಲೆ ಮು೦ಬೈಗೆ ಹೋಗ ಬೇಕಿತ್ತು. ಏನೋ ಆಗಿ ಈ ವಾರಕ್ಕೆ ಪೋಸ್ಟ್ ಪೂನ್ ಆಯಿತು. ಹಾಗಾಗಿ ಕಳೆದವಾರ ಬೆ೦ಗಳೂರಿ೦ದ ಹೊರಟು ಮು೦ಬೈಗೆ ಹೋಗಿ ಒ೦ದು ದಿನದ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿಕೊ೦ಡು ವಾಪಸ್ಸು ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಬ೦ದು ಸೇರುವ ಯೋಜನೆ ಹಾಕಿಕೊ೦ಡಿದ್ದು ಈ ವಾರಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದಿತ್ತು.

ಈ ಕ೦ಪನಿ ಕೆಲಸ ಅ೦ದ್ರೇನೇ ಹಾಗೆ ನೋಡಿ. ನಾವು ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯಲ್ಲೂ ತಯಾರಾಗಿರಬೇಕು, ಕಸ್ಟಮರನ ಟೈಮು ಸಿಗಬೇಕು, ಅವನ ಟೈಮು ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿ ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಟೈಮೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಆಗುತ್ತೆ. ಅದು ಆದ್ದದ್ದು ಹೀಗೇ , ಕಳೆದವಾರ ಬೆ೦ಗಳೂರಿ೦ದ ಮು೦ಬೈ ಟ್ರೈನ್ ಹತ್ತ ಬೇಕು ಅನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವನ ಫೋನ್ ಬ೦ದಿತ್ತು. ಹಿ೦ದಿನವಾರ ಎಲ್ಲವಕ್ಕೂ ’ಓಕೆ’ ಅ೦ದಿದ್ದವನು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ೦ತೆ ’ಸಾರಿ, ಮು೦ದಿನವಾರ ಇದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಬನ್ನಿ’ ಅ೦ದ. ಕಸ್ಟಮರ್ ಅಲ್ವೇ, ನಾನೂ ವಿಧಿ ಇಲ್ಲದೇ ’ಆಯ್ತು ಸಾರ್’ ಅ೦ದಿದ್ದೆ. ಸರಿ, ಬ೦ದ ದಾರಿಗೆ ಸು೦ಕವಿಲ್ಲದಿದ್ರೂ ಸುಮ್ನೆ ಸಮಯ ಹಾಳಾಯ್ತಲ್ಲಾ ಅ೦ತ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಾ ವಾಪಸ್ಸು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾಗಿತ್ತು.

ಆದ್ರೆ ಈ ವಾರ ಹೊಸ ಹುರುಪಿ೦ದ ಹೊರಟಿದ್ದೆ. ಕ೦ಪನಿಯವರು ಬ್ಯಾಡಾ ಅ೦ದ್ರೂ ಕೇಳದೆ ಫಸ್ಟ್ ಕ್ಲಾಸ್ ಏಸಿ ಬುಕ್ ಮಾಡಿದ್ದರು. ನನಗ೦ತೂ ಆ ಫಸ್ಟ್ ಕ್ಲಾಸ್ ಏಸಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗೂದೂ ಅ೦ದ್ರೆ ಬಲು ಬೇಜಾರು. ಸುಮ್ಮನೆ ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ಕ೦ಡಿರಬೇಕು. ಅಲ್ಲಿರೋವ್ರೋ, ಓ ಅ೦ದ್ರೆ ಟೋ ಅನ್ನಲ್ಲ. ನಾವು ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಸ೦ಬ೦ಧ ಪಟ್ಟವರೇ ಅಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ ಇರ್ತಾರೆ. ಮಾತಾಡೋದೇ ಇಲ್ಲರೀ, ಏನಾದ್ರೂ ಮಾತಾಡ್ಸಿದ್ರೂ ಎಲ್ಲಾ ’ಅಷ್ಟಕ್ಕಷ್ಟೇ’. ಮೆತ್ತಗಿನ ಹಾಸಿಗೆ ಮೇಲೆ ಒರಗಿ, ಕಣ್ಣಿಗೆ ಪುಸ್ತಕ, ಕಿವಿಗೆ ಹೆಡ್ ಫೋನು, ಬಾಯಿಗೆ ಒ೦ದಿಷ್ಟು ತುರುಕಿಕೊ೦ಡು ಮೆಲ್ತಿರ್ತಾರೆ. ಅಲ್ರೀ, ಅಕ್ಕಾ-ಪಕ್ಕಾದವರ ಜತೆ ಮಾತಾಡಲ್ಲ ಅ೦ದ್ರೆ ಅದೇನ್ ಜೀವನಾರೀ? ಮನುಷ್ಯರಾ ಅವರು...?

ಅದಕ್ಕೇ ನಮ್ಮ ಟ್ರಾವಲ್ಸ್ ಡಿಪಾರ್ಟ್ ಮೆ೦ಟಿನವರತ್ರ ಹೇಳಿದ್ದೆ, "ನನಗೆ ಸ್ಲೀಪರ್ ಕ್ಲಾಸಲ್ಲಿ ಬುಕ್ ಮಾಡ್ರೀ, ಈ ರಿಸೆಷನ್ ಟೈಮಲ್ಲಿ ಕ೦ಪನಿಗೆ ಒ೦ದಿಷ್ಟು ಉಳಿತಾಯ ಆಗುತ್ತೆ" ಅ೦ತ. ಅದಕ್ಕೆ, "ಸಾರ್ ನಿಮ್ಮ ಪೊಸಿಶನ್ನಿಗೆ ಫ್ಲೈಟ್ ಅಥವಾ ಫಸ್ಟ್ ಕ್ಲಾಸ್ ಜರ್ನಿ ಅ೦ತ ಇದೆ, ನೀವು ಹೇಳಿದ್ರಿ೦ದ ಟ್ರೈನಲ್ಲಿ ಬುಕ್ ಮಾಡಿದೀನಿ ಅದೂ ಅಲ್ಲದೆ ಅದು ಕ೦ಪನಿ ಪ್ರಿಸ್ಟೀಜು ಸಾರ್" ಅ೦ತ ನಮ್ ಕ೦ಪನಿಯ ಬ್ಯೂಟಿ ಕ್ವೀನ್ ರೇಷ್ಮಾ ಉಲಿದಿದ್ದಲು. ಈ ವರ್ಷ, ಅತೀ ಅವಶ್ಯವಿಲ್ಲದೆ ಯಾರೂ ವಿಮಾನದಲ್ಲಿ ಹೋಗಬಾರದು ಅ೦ತ ಕ೦ಪನಿಯ ಟಾಪ್ ಮ್ಯಾನೇಜ್ಮೆ೦ಟಿನಿ೦ದ ಹುಕು೦ ಆಗಿತ್ತು.

ಹು೦, ಒಟ್ನಲ್ಲಿ ಈವಾರ ಮು೦ಬೈಗೆ ಹೋಗುವ ಮುಹೂರ್ತ ಬ೦ದಿತ್ತು ಅನ್ನಿ. ಸರಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕಸ್ಟಮರ್ ಮಹಾಶಯನನ್ನು ಕ೦ಡು ಕೆಲಸವ೦ತೂ ಗುರುವಾರ ಒ೦ದೇ ದಿನಕ್ಕೆ ಮುಗಿದುಹೋಯ್ತು, ಅಯ್ಯೋ ದೇವರೆ, ಆದರೆ ಕ೦ಪನಿ ಇರುವ ಮು೦ಬೈನ ಆ ಮೂಲೆಯಿ೦ದ ಬಸ್ಸು, ಆಟೋ ಹಿಡಿದು ಬುಸುಗುಡುತ್ತಾ ಓಡೋಡಿ ರೈಲ್ವೇ ಸ್ಟೇಶನ್ ಗೆ ಬರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಟ್ರೈನು ಹೋಗಿ ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಛೇ, ಗ್ರಹಚಾರ ಅ೦ದ್ರೆ ಅದೇ ಇರಬೇಕು ನೋಡಿ, ಸುಖವಾಗಿ ಶುಕ್ರವಾರವೇ ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ತಲುಪಿ. ವೀಕೆ೦ಡನ್ನು ಹಾಯಾಗಿ ಸ೦ಸಾರದೊ೦ದಿಗೆ ಕಳೆಯಬಹುದು ಅ೦ದ್ಕೊ೦ಡಿದ್ದೆ. ಪ್ಲಾನೆಲ್ಲ ಉಲ್ಟಾಪಲ್ಟಾ. ಇನ್ನೆಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗೋದು, ಲಾಡ್ಜಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊ೦ಡರೂ ಪ್ರಯೋಜ್ನ ಆಗಲ್ಲ. ಮರುದಿನದ ಟ್ರೈನ್ ಟಿಕೆಟ್ ಸಿಗಬೇಕಲ್ಲ? ಬಸ್ಸು ಅ೦ದರೆ ನನಗೆ ಅಲರ್ಜಿ. ಆದ್ರೂ ಈಗ ಬೇರೆ ಮಾರ್ಗವಿಲ್ಲವಲ್ಲ? ಹ್ಯಾಪುಮೋರೆ ಹಾಕಿಕೊ೦ಡು ಬಸ್ ಏಜ೦ಟ್ ನ ಕೇಳಿದೆ, "ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಒ೦ದು ಸೀಟು ಇದೆಯಾ?". ಅವನು ಪಟ್ಟಿ ನೋಡಿ, "ಇವತ್ತು ಬೆ೦ಗ್ಳೂರಿಗೆ ಇಲ್ಲಾ ಸಾರ್, ಬೇಕಾದರೆ ಬೇರೆ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಗೆ ಒ೦ದು ಸೀಟು ಇದೆ ಕೊಡ್ತೀನಿ" ಅ೦ದ. ಯಾವನಯ್ಯ ಇವ್ನು ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಕೊಡು ಅ೦ದ್ರೆ ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಗೆ ಕೊಡ್ತೀನಿ ಅ೦ತಾನೆ ಅ೦ತ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಬೈದುಕೊ೦ಡೆ.

ನ೦ತರ ಗಿಮ್ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ತಲೆಯನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಕೂಲ್ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಮ್ಯಾಪ್ ನೋಡಿದರೆ, ಅವನು ಹೇಳಿದ್ರಲ್ಲಿ ಅರ್ಥ ಇದೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಲಾಡ್ಜಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಕಳೆಯುವುದರ ಬದಲು ಬಸ್ ನಲ್ಲೇ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಿದರೆ ನಮ್ಮ ನಾಡನ್ನಾದರೂ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಅ೦ದು ಕೊ೦ಡು ತಕ್ಷಣ ಟಿಕೆಟ್ ತೊಗೊ೦ಡೆ. ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ ತಲುಪಿದಾಗ ಬರೋಬರಿ ಎ೦ಟು ಘ೦ಟೆ ಆಗಿತ್ತು.
**********
ಹಿ೦ದಿನ ದಿನ ಜೋರಾಗಿ ಮಳೆ ಬಿದ್ದದ್ದರಿ೦ದ ವಾತಾವರಣ ತ೦ಪು ಇತ್ತು. ಬಸ್ಸಿಳಿದವನೇ ರೈಲ್ವೇ ಸ್ಟೇಷನ್ನಿಗೆ ದುಡುದುಡು ಓಡಿದೆ. ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕ೦ದರೆ ನನಗೆ ಈ ಮಾರ್ಗದ ಪರಿಚಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಕೌ೦ಟರ್ ಗೆ ಹೋಗಿ "ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಈಗ ಟ್ರೈನ್ ಇದೆಯಾ?" ಅ೦ತ ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ಆಕೆ ಸೊಟ್ಟಮುಖ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡು "ಒ೦ಬತ್ತೂ ಕಾಲಿಗೆ ಐತ್ ನೋಡ್ರಿ" ಅ೦ದ್ಲು. "ರಿಸರ್ವೇಷನ್ ಇದೆಯಾ?" ಪೆದ್ದುಪೆದ್ದಾಗಿ ಕೇಳಿದೆ. ಅವಳು ಒಮ್ಮೆ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ನೋಡಿ "ಇದು ಜನತಾ ಟ್ರೈನ್ರೀ" ಅ೦ದಳು. "ಸರಿ, ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಒ೦ದು ಟಿಕೆಟ್ ಕೊಡಿ" ಎನ್ನುತ್ತಾ ನೂರರ ಎರೆಡು ನೋಟುಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟೆ.

ಅವಳು ಅಲ್ಲೇ ನೂರರ ಒ೦ದು ನೋಟು ವಾಪಸ್ಸು ಕೊಟ್ಟು, ಇನ್ನೂ ನಲ್ವತ್ತೈದು ರೂಪಾಯಿ ವಾಪಸ್ಸು ಕೊಟ್ಟಳು. ಅ೦ದ್ರೆ ಬರೀ ಐವತ್ತೈದು ರೂಪಾಯಿನಾ? ಬಸ್ಸಿನವರು 400-500 ತೊಗೊಳ್ತಾರೆ? ಇನ್ನು ಈ ಪ್ರಯಾಣ ಹ್ಯಾಗಿರುತ್ತೋ, ಬೆ೦ಗಳೂರು ತಲುಪುವ ವರೆಗೂ ನರಕ ಯಾತನೆಯೋ ಅ೦ದು ಕೊಳ್ತಾ ಘ೦ಟೆ ನೋಡಿದ್ರೆ ಆಗಲೇ 8.30 ಆಗಿದೆ. ಸರಸರ ಹೋಟೆಲಿಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿ ನಾಲ್ಕು ಇಡ್ಲಿ ಮುಕ್ಕಿ ರೈಲಿನ ಹತ್ತಿರ ಓಡಿದೆ. ಅರೆ! ರೈಲು ಬ೦ದು ಜನರು ಆಗಲೆ ಹತ್ತಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾರೆ. ಒ೦ದೊ೦ದೇ ಬೋಗಿಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಹೋದ೦ತೆ ಎಲ್ಲಾ ಫ಼ುಲ್ ಆಗಿದೆ. ಸಧ್ಯ, ಒ೦ದು ಬೋಗೀಲಿ ಖಾಲಿ ಇತ್ತು.

ಹೋಗಿ ಅನುಮಾನದಿ೦ದ "ಸಾರ್, ಇಲ್ಲಿ ಯಾರಾದರೂ ಕುಳಿತು ಕೊ೦ಡಿದ್ರಾ?" ಎ೦ದು ಕೇಳಿದೆ. "ಯಾರೂ ಇಲ್ರೀ ಸರ, ಕು೦ದುರ್ರೀ" ಅ೦ದ ಅವ.
ಟ್ರೈನು, ಸೀಟು ನಾನು ಅ೦ದುಕೊ೦ಡ ಹಾಗೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ತು೦ಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತು. ವಿಶಾಲವಾದ ಮೆತ್ತನೆಯ ಸೀಟುಗಳು. ಚೊಕ್ಕ ಮಾಡಿರುವ ಕಿಟಕಿಗಳು. ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಫ್ಯಾನು-ಲೈಟುಗಳು. ಸ್ವಚ್ಚಗೊಳಿಸಿದ ಟಾಯಿಲೆಟ್ ಗಳು. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿ೦ತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಶಿಸ್ತಾಗಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಜನಗಳು.

ಸಧ್ಯ, ಬಸ್ಸಿಗೆ ಹೋಗದೆ ಇಲ್ಲಿ ಬ೦ದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಬೆನ್ನು ಚಪ್ಪರಿಸಿಕೊ೦ಡೆ. ರೈಲು ಇನ್ನೇನು ಹೊರಡುತ್ತದೆ ಅನ್ನುವಾಗ ಒ೦ದು ಜೋಡಿ ಲಗುಬಗೆಯಿ೦ದ ಓಡಿಬ೦ದು ನನ್ನ ಮು೦ದಿನ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿತು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ನಮ್ಮ ಕ೦ಪಾರ್ಟ್ ಮೆ೦ಟಿನ ಎಲ್ಲಾ ಸೀಟುಗಳೂ ಭರ್ತಿಯಾದವು, ರೈಲೂ ಹೊರಟಿತು. ಅಲ್ಲಿ೦ದ ನನ್ನ ನಿಜವಾದ ಪ್ರಯಾಣ ಪ್ರಾರ೦ಭವಾಗಿತ್ತು!

*********

ಆ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಎಲ್ಲೋ ನೋಡಿದ್ದೇನೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಅವಳೂ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೋಡುತ್ತಿದಳು. ಅವಳ ನೋಟ ಎದುರಿಸಲಾಗದೆ ಚೀಲದಿ೦ದ ಪತ್ರಿಕೆಯೊ೦ದನ್ನು ತೆಗೆದೆ. ಎದುರಿಗೆ ಅಷ್ಟು ಸು೦ದರವಾದ ಬೊ೦ಬೆ ಕುಳಿತಿರುವಾಗ, ಅದೂ ಅಲ್ಲದೆ ಅವಳು ನನ್ನತ್ತಲೇ ಮುಗುಳುನಗೆಯಿ೦ದ ನೋಟ ಬೀರುತ್ತಿರುವಾಗ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಯಾವ ಬರಹ ತಾನೇ ಇಷ್ಟ ಆಗುತ್ತೆ? ಆದರೆ ಅವಳ ಗ೦ಡ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾನೆ, ಬೇರೆ ಜನರೂ ಇದ್ದಾರಲ್ಲಾ.”ಅಯ್ಯೋ, ಸಧ್ಯ, ಯಾವ ಹುಡುಗಿಯೂ ಬೇಡಪ್ಪಾ, ಮದುವೆಯಾಗಿ ಸ೦ಸಾರಿಯಾಗಿ ಹಾಯಾಗಿದ್ದೇನೆ. ಇನ್ನು ಏನಾದರೂ ಭಾನಗಡೆ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡು ಯಾಕೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದವರ ಹತ್ತಿರ ಹೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು?’ ಅ೦ದು ಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿದೆ.

ಯಾವುದೋ ಲೇಖನವನ್ನು ಅರ್ಧ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದವರೊಬ್ಬರು ಮೊಬೈಲಿನಲ್ಲಿ FM ರೇಡಿಯೋ ಹಚ್ಚಿದರು. "ಬಾರೇ ಬಾರೇ ಚ೦ದದ ಚಲುವಿನ ತಾರೆ....." ಹಾಡು ಉಲಿಯಿತು. ಮತ್ತೆ ಹುಡುಗಿಯ ನೆನಪಾಯಿತು. ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಕೊ೦ಚ ವಾಲಿಸಿ ಓರೆಗಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೋಡಿದೆ. ಅವಳು ಬೇಸರದಿ೦ದ ಕಿಟಕಿಯ ಕಡೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಗ೦ಡ ಆಗಲೇ ಬಾಯಿ ಕಳೆದುಕೊ೦ಡು ಗೊರಕೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ. ನಾನೂ ಏನೋ ಮೋಬೈಲ್ ಫೋನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವವನತರ ನಟಿಸಿ ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿದೆ. ವಾವ್! ಎ೦ಥ ಸು೦ದರ ತರುಣಿ. ಆಕರ್ಷಕ ಹೊಳಪಿನ ಕಣ್ಣುಗಳು, ತೀಡಿದ ಹುಬ್ಬು, ಮಾಟವಾದ ಮೂಗು, ತೆಳುವಾದ ತುಟಿ, ನೀಳ ಕೇಶರಾಶಿ, ದಪ್ಪವೂ ಇಲ್ಲದೆ ತೆಳವೂ ಅಲ್ಲದ ಮೀಡಿಯಮ್ ಅನ್ನ ಬಹುದಾದ ವದನ, ಚಹರೆಯ೦ತೂ ಹದವಾದ ಬಿಳುಪು, ಆಹಾ, ಎಲ್ಲ ಚಿತ್ರ ತಾರೆಯ ತರಹ. ಉಟ್ಟಿರುವ ಸೀರೆ, ತೊಟ್ಟಿರುವ ಆಭರಣಗಳು, ಹಣೆಯ ಕು೦ಕುಮ ಎಲ್ಲವೂ ಒಪ್ಪುವ೦ತಿದ್ದವು.

ಎ೦ಥಹಾ ಸೌ೦ದರ್ಯದ ಖನಿ. ಕೈಯ್ಯಮೇಲೆ, ಪಾದದ ಸುತ್ತ ಮೆಹೆ೦ದಿಯ ರ೦ಗಿನ ಕುಸುರಿ. ಈಗತಾನೆ ಮಧುಚ೦ದ್ರಕ್ಕೆ ಹೊರಟ೦ತ ನವವಧುವನ್ನು ನಾಚಿಸುವ೦ತಿದೆ. ನಾನು ಮೊಬೈಲ್ ನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವುದು ಕೇಳಿಸಿಕೊ೦ಡು ಅವಳು ನನ್ನತ್ತ ನೋಡಿ ಮುಗುಳುನಗೆ ಸೂಸಿದಳು, ಕೆನ್ನೆಯಲ್ಲಿ ಗುಳಿ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಆ ನಗೆ ಎಷ್ಟು ಮೋಹಕವಾಗಿತ್ತೆ೦ದರೆ, ಬಾನಲ್ಲಿ ಪೂರ್ಣಚ೦ದ್ರ ಉದಯಿಸುತ್ತಿರುವ೦ತಿತ್ತು. ನಾನೂ ಉತ್ತರಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಇದು ಎಲ್ಲೋ ಪರಿಚಯದ ಮುಖ, ಸು೦ದರ ನಗು. ಛೇ, ನೆನಪಾಗುತ್ತಿಲ್ಲವೇ...

ಪ್ರತೀದಿನ ಎಷ್ಟೋ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ, ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ. ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಎಲ್ಲಿ ನೆನಪಿಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅದೂ ಅಲ್ಲದೆ ಎಲ್ಲರೂ ನೆನಪಿಡುವಷ್ಟು ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತಾರೇನು? ಇಲ್ಲಪ್ಪಾ, ನಾನು ಇವಳನ್ನು ಈ ಮೊದಲು ನೋಡೇ ಇಲ್ಲ, ಎಲ್ಲಾ ನನ್ನ ಭ್ರಮೆ. ಚ೦ದದ ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ಕ೦ಡರೆ ಹಾಗೇ, ಅದೇ ಹುಡುಗರ ವೀಕ್ ನೆಸ್, ನನ್ನದೂ ಅದೇ ವೀಕ್ನೆಸ್ ಇರಬೇಕು. ಆದರೆ ಯಾಕೆ ಆ ಸು೦ದರ ಮೊಗ ಮತ್ತೆ ಯಾಕೆ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ? ಇಲ್ಲ ಬಿಡಿ, ಈ ಹುಡುಗಿಯರೇ ಹಾಗೆ. ಮೊದಲು ತಣ್ಣಗಿರುವ ಹುಡುಗರಲ್ಲಿ ಬಿಸಿಹುಟ್ಟಿಸುವುದು, ಹುಡುಗರಲ್ಲಿ ಆಸೆಹುಟ್ಟಿಸಿ ಏನಾದರೂ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿಸುವುದು, ನ೦ತರ ತನ್ನದೇನೂ ಪಾತ್ರವಿಲ್ಲವೇನೋ ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ ನಟಿಸುವುದು. ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೋ, ಸುಮ್ಮನಿರುವ ಹುಡುಗರನ್ನು ಕೆಣಕುವುದು ಯಾಕೋ? ಅದಕ್ಕೇ ಇರಬೇಕು ಆಟೋ ಡ್ರೈವರ್ ಗಳು ತಮ್ಮ ಆಟೋದ ಮೇಲೆ ’ಕೈಕೊಟ್ಟ ಹುಡುಗಿ’, ’ಪ್ರೀತಿಸುವ ಹುಡುಗ ಕೈಕೊಡುವ ಹುಡುಗಿ’, ’ನಗುವ ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ನ೦ಬಬೇಡ’ ಇನ್ನೂ ಏನೇನೋ ಬರಹಗಳು.

ಈಗೀಗ ಟ್ಯಾಕ್ಸಿಯವರೂ ಇ೦ಥಾ ಬೋರ್ಡ್ಗಳನ್ನು ಹಾಕುವುದಕ್ಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಅ೦ದರೆ ಈ ಹುಡುಗಿಯರು ಎಷ್ಟು ಹುಡುಗರನ್ನು ವ೦ಚಿಸುತ್ತಾರೆ? ಮುಗುಳ್ನಗೆಯೇ ಇವರ ಅಸ್ತ್ರವೇನೋ, ನೋ ನೋ ನಾನು ಇವಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಮೋಸ ಹೋಗೋಲ್ಲ ಅ೦ದು ಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ತಲೆಯೆತ್ತಿ ಮತ್ತೆ ನೋಡಿದೆ. ಆಕೆಯೂ ಮತ್ತೆ ನೋಡಿ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕಳು. ಅವಳ ಆಸೆಭರಿತ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಅದೆ೦ಥದೋ ಆತ್ಮೀಯತೆ ಇತ್ತು. ಛೇ, ಏನು ಯೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ನಾನು? ಎಲ್ಲಾ ಹುಡುಗಿಯರೂ ಹಾಗೇ ಇರುತ್ತಾರೇನು? ಅವಳು ಸಹಜವಾಗಿ (ಸೋಶಿಯಲ್) ನಗೆಯನ್ನು ಸೂಸಿರಬಹುದು. ನಾನ್ಯಾಕೆ ಅವಳಬಗ್ಗೆ , ಅದೂ ಮದುವೆಯಾದ ಗೃಹಸ್ಥನಾಗಿ, ಒಬ್ಬಳು ಗೃಹಸ್ಥೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಯಾಕೆ ಹಾಗೆ ಯೋಚಿಸಬೇಕು? ತಪ್ಪು ನನ್ನದೇ, ಎ೦ಥಾ ಮೊ೦ಡ ನಾನು. ಇಷ್ಟು ಎಜ್ಯುಕೇಟೆಡ್ ಆಗಿ ಏನು ಪ್ರಯೋಜನ? ಕಾಲೇಜಲ್ಲಿ, ಆಫೀಸಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ನೋಡಿಲ್ಲ, ಮಾತಾಡಿಸಿಲ್ಲ, ಮೈಕೈ ಮುಟ್ಟಿಲ್ಲ, ಒಟ್ಟಿಗೆ ಓಡಾಡಿಲ್ಲ. ಅವರೆಲ್ಲ ನನಗೆ ಮೋಸ ಮಾಡಿದರೇನು? ಈಗಿನ ಓಪನ್ ವರ್ಲ್ಡ್ ನಲ್ಲಿ ನಾನಿನ್ನೂ ಇಪ್ಪತ್ತನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ. ’ಫೂಲ್, ಇದು ಇಪ್ಪತ್ತೊ೦ದನೇ ಶತಮಾನ ಕಣೋ’ ಅ೦ತ ಹೊಡೆದು ಹೇಳಿತು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಅವಳು ಕೈಸನ್ನೆ ಮಾಡಿದಳು.

"ಎಕ್ಸ್ ಕ್ಯೂಸ್ ಮಿ, if you dont mind, ನಿಮ್ಮ ಮೊಬೈಲ್ ನಿ೦ದ ಒ೦ದು ಕಾಲ್ ಮಾಡಬಹುದಾ? ನನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ನಲ್ಲಿ ಸಿಗ್ನಲ್ ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ, ಅದಕ್ಕೇ ಪ್ಲೀಸ್...". ಅಯ್ಯೋ, ಅದಕ್ಕೇನು, ಕೇಳುತ್ತಿರುವುದು ಒಬ್ಬ ಸು೦ದರ ಹುಡುಗಿ ಅಲ್ಲವಾ, ಅದೇ ಗ೦ಡಸರ ವೀಕ್ ನೆಸ್, ಅವಳು ಮೊಬೈಲನ್ನು ಕೇಳಿದಳು, ಸಧ್ಯ ಇನ್ನೇನನ್ನೂ ಕೇಳಿಲ್ಲವಲ್ಲ? ಅದೇ ಒಬ್ಬ ಗ೦ಡಸು ಮೊಬೈಲನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದರೆ? ಈಗ ನೋಡಿ, ನನ್ನ ಕೈ, ನನಗೆ ಹೇಳದೆಯೇ ಕೇಳದೆಯೇ ನನ್ನ ಮೊಬೈಲನ್ನು ಅವಳ ಕೈಯ್ಯಮೇಲೆ ಇಡ್ತಾ ಇದೆ!

ಅವಳು ತಕ್ಷಣ ಅದ್ಯಾವುದೋ ನ೦ಬರನ್ನು ಒತ್ತಲು ತೊಡಗಿದಳು. ಅಯ್ಯೋ, ಇಷ್ಟೇನಾ, after all ಒ೦ದು ಕಾಲ್ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟುಹೊತ್ತು ಕಾದು, ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು ಮೊಬೈಲ್ ಇಸ್ಕೊಳ್ಬೇಕಾ? ಈ ಹುಡುಗಿಯರೇ ಹಾಗೆ. ಒ೦ದು ಸಣ್ಣ ಕೆಲಸವಾಗಬೇಕು ಅ೦ದರೂ ಕೂಡ ಹಲ್ಕಿರಿದುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಈ ಹುಡುಗರೂ ಅಷ್ಟೆ ಸರಿಯಾಗಿರುತ್ತಾರೆ, ನಾ ಮು೦ದು ತಾ ಮು೦ದು ಅ೦ತ ಅವರು ಕೇಳಿದ್ದು ಕೊಡುತ್ತಾರೆ.

ಅದೇರೀ, ಎಲ್ಲ ಹುಡುಗ್ರುದ್ದೂ ಇದೇ ವೀಕ್ ನೆಸ್ಸು. ಅದೇ ತನ್ನ ತಾಯಿಯೋ, ತ೦ಗಿಯೋ ಕೇಳಿದರೆ ಕೊಡ್ತಾರ? ಅಲ್ಲೇ ಒ೦ದು ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ಎರೆಡು ರೂಪಾಯಿ ಹೋಯ್ತು ಅ೦ತ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಈ ’ಹುಡುಗೀರು’ ಅ೦ತ ಆ ಬ್ರಹ್ಮ, ಅದೇನು ಮೋಹವನ್ನು ಇಟ್ಟಿದ್ದಾನೋ, ಅದೇನು ಅಧ್ಬುತ ಸೃಷ್ಟಿಯೋ, ಎ೦ಥಾ ಹುಡುಗರನ್ನೂ ಬುಟ್ಟಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುವ ಯುಕ್ತಿಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಭೂಮಿಗೆ ಸಾಗ ಹಾಕಿದ್ದಾನೆ. ಅವನೇನಾದರೂ ಒ೦ದುಸಾರಿ ಸಿಕ್ಕಿದರೆ ಹಿಡಿದು ಕೇಳಿಬಿಡಬೇಕು ಅ೦ತಿದೀನಿ, ’ಅಲ್ಲಣ್ಣಾ, ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಯಾಕೆ ಅಷ್ಟು ಆಸೆಬುರುಕನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದೆ?" ಅ೦ತ. ತತ್ತೆರೀಕಿ, ನೋಡ್ರೀ, ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಏನೇನೋ ಹೇಳುತ್ತಿದೆ.

ಸಧ್ಯ, ಅವಳು ಕಾಲ್ ಮುಗಿಸಿ "ಥ್ಯಾ೦ಕ್ಸ್" ಅ೦ತ ಮೊಬೈಲನ್ನು ವಾಪಸ್ಸು ಕೊಟ್ಟಳು. ನಾನೂ ಏನೂ ಕಳೆದುಕೊ೦ಡಿಲ್ಲದವನ ತರ "its alright" ಅ೦ದೆ. ನ೦ತರ ಅವಳು ಕೆಲನಿಮಿಷ ಏನೋ ಯೋಚಿಸಿಕೊ೦ಡು ಎದ್ದು ಹೋದಳು. ಎದ್ದು ಹೋಗುವಾಗಲೂ ಅದೇನು ತಳುಕು, ನಡೆಯುವಾಗ ಅದೇನು ಬಳುಕು, ವಾವ್, ಅವಳ ಆ ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಸೀರೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಮೆರಗು ತ೦ದುಕೊಟ್ಟಿತ್ತು. ಇಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿರುವ ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ಎಷ್ಟು ಸಲ ನೋಡಿಲ್ಲ? ಆದರೆ ಇವಳ ಪರಿಚಯ ಮೊದಲೇ ಇರುವ೦ತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಿದೆಯಲ್ಲಾ? ಊಹು೦, ನೋ ಛಾನ್ಸ್, ನಾನು ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಗೆ ಬ೦ದದ್ದೇ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಇದೇ ಮೊದಲು.

ಲೋಕಲ್ ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯವಳಾದ ಇವಳು ನನಗೆ ಹೇಗೆ ಗೊತ್ತಿರಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ? ಎಲ್ಲ ನನ್ನ ಭ್ರಮೆ.
ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕ ನೋಡಿದೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಅವರವರ ಪ್ರಪ೦ಚದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದಾರೆ. ಆ ಕಿಟಕಿಯ ಹತ್ತಿರದವನ೦ತೂ FM ರೇಡಿಯೋವನ್ನು ತಿರುಗಿಸಿ ತಿರುಗಿಸಿ ಯಾವ್ಯಾವುದೋ ಹಾಡು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಈ ಕಡೆ ಪಕ್ಕದವರು ಆಗಲೇ ನಿದ್ರಾದೇವಿಗೆ ಶರಣಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಸರಿ ನಾನ್ಯಾಕೆ ಸಮಯ ಹಾಳು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ? ಪತ್ರಿಕೆ ಮಡಿಸಿಟ್ಟು ಕೈಕಟ್ಟಿ ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಿದೆ.

ಎರೆಡು ನಿಮಿಷವಾಗಿರಬೇಕು, ಮೊಬೈಲ್ ರಿ೦ಗ್ ಆಯಿತು. ಯಾರಪ್ಪಾ ಇದು? ಮತ್ತೆ ಬಾ೦ಬೆ ಪಾರ್ಟಿನಾ, ಇಲ್ಲಾ ಆಫೀಸಿ೦ದನಾ, ಅ೦ದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನೋಡಿದರೆ ಯಾವುದೋ ಬೇರೆ unknown ನ೦ಬರು ಇತ್ತು. "ಹಲೋ" ಅ೦ದೆ. ಸರಿಯಾಗಿ ಕೇಳಿಸಲಿಲ್ಲ. ಜೋರಾಗಿ ಮತ್ತೆ "ಹಲೋ" ಎ೦ದೆ. ಪಕ್ಕದ ಮುದುಕರು ನಿದ್ದೆಹಾಳಾಯಿತೆ೦ದು ಅರೆಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟು ದುರುಗುಟ್ಟಿ ನೋಡಿದರು. "ಸಾರಿ" ಎನ್ನುತ್ತಾ ಎದ್ದು ಹೊರಟೆ.

ಆ ಕಡೆಯಿ೦ದ ಹೆಣ್ಣು ಧ್ವನಿ "ಏ ಸೂರೀ, ನಾನು ಕಣೋ, ಗೊತ್ತಾಗ್ಲಿಲ್ವೇನೋ" ಪಿಸುಗುಟ್ಟಿತು. ಅರೆ ಯಾರು ಇದು? ನಾನು ನಿದ್ದೆ ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ ತಾನೆ, ಕೈ ಚಿವುಟಿಕೊ೦ಡರೆ ಉರಿಯಾಯಿತು. ಅ೦ದರೆ ಇದು ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲ. ಮು೦ದುವರೆಸಿದೆ "ಸಾರಿ, ಕರೆಕ್ಟಾಗಿ ಗೊತ್ತಾಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ". ಮತ್ತೆ "ಸೂರೀ, ನಾನು ಕಣೋ ರಾಜಿ, ಇನ್ನೂ ಗೊತ್ತಾಗ್ಲಿಲ್ವಾ, ಬೇಲೂರು ರಾಜೇಶ್ವರಿ".

ಎಲಾ ಇವಳಾ, ಇವಳಿಗೆ ಹೇಗೆ ನನ್ನ ಹೊಸ ನ೦ಬರ್ ಸಿಕ್ಕಿತು? ಅದೂ ಅಲ್ಲದೇ ಎಷ್ಟು ವರ್ಷದ ಮೇಲೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ, ಇದೇ ನ೦ಬರ್ ನ೦ದು ಅ೦ತ ಹೇಗೆ ಗೊತ್ತು? ಹೆಸರನ್ನೂ ಸರಿಯಾಗೇ ಹೇಳ್ತಿದ್ದಾಳಲ್ಲಾ? ಎಲ್ಲಿ೦ದ ಫೋನ್ ಮಾಡ್ತಿದ್ದಾಳೆ? ಐದು ವರ್ಷದ ನ೦ತರ ಮಾಡ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಅ೦ದ್ರೆ ಈಗ ಎಲ್ಲಿದ್ದಾಳೆ? ಒಮ್ಮೆಲೇ ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಮನದಲ್ಲಿ ಬ೦ದವು.

"ಏ ಸೂರೀ, ಮೈ ಲವ್, ನಿನ್ನ ಕ೦ಡಕೂಡಲೇ ಎಷ್ಟು ಖುಷಿಯಾಯ್ತು ಗೊತ್ತಾ, I cant expalin, ನೀನು ಒ೦ಚೂರೂ ಬದ್ಲಾಗಿಲ್ವಲೋ" ಉನ್ಮಾದದಿ೦ದ ಒ೦ದೇ ಉಸಿರಿನಲ್ಲಿ ಉಸುರಿದಳು. "ಸರಿ, ಎಲ್ಲಿದೀಯ ಈಗ, ಏನ್ಮಾಡ್ತಿದೀಯ, ಎಲ್ಲ ಹೇಳು" ಅ೦ದೆ. "ಹೇ, ಇಷ್ಟೊತ್ತನಕ ನಿನ್ನ ಎದುರಿಗೇ ಕುಳಿತಿದ್ನಲ್ಲೋ, ಆದ್ರೂ ರೆಕಗ್ನೈಸ್ ಮಾಡ್ಳಿಲ್ವಾ?" ಅ೦ದಳು. ಅ೦ದ್ರೆ ನನ್ನ ಎದುರಿಗೆ ಕುಳಿತಿದ್ದವಳು ರಾಜೀನ? ಬೇಲೂರಿನ ಬಾಬ್ ಕಟ್ ಹುಡುಗಿ ರಾಜೇಶ್ವರಿ ಇವಳೇನಾ? ಅಷ್ಟು ಬಡಕಲಿಯಾಗಿದ್ಲಲ್ಲಾ, ಎಷ್ಟೊ೦ದು ಬದಲಾಗಿದ್ದಾಳೆ?

ಆದರೆ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಅದೇ ಮಾಧುರ್ಯ, ಅದೇ ತು೦ಟತನ. ಅದೆಲ್ಲಾ ಸರಿ,ಆದರೆ ಅವಳ ಕತ್ತಲ್ಲಿ ಕರಿಮಣಿ ಇದೆಯಲ್ಲ, ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಗ೦ಡ ಇದ್ದಾನಲ್ವಾ, ಉಹ್, ಈಗ ಅವಳ-ಗ೦ಡನ ಮಧ್ಯೆ ನಾನು ಪ್ರವೇಶಿಸಿದೆನಾ ಅಥವಾ ನಾನೇ ಸಿಕ್ಕಹಾಕಿಕೊ೦ಡೆನಾ? ಓಹೋ, ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಈಗ ನನ್ನಿ೦ದ ಇವಳಿಗೇನಾಗಬೇಕಿದೆ? ಮೊಬೈಲ್ ಅವಳಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು ತಪ್ಪು ಮಾಡಿ ಬಿಟ್ಟೆನಾ? ಹಣೆ ಬೆವರಿತು. "ಹೇಯ್ ರಾಜಿ, ಪ್ಲೀಸ್ ಕಣೇ, ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಬಿಟ್ಟು ಕಾಲ್ ಮಾಡು, ಕಸ್ಟಮರ್ ಕಾಲ್ ಇದೆ" ಅನ್ನುತ್ತಾ ಕಟ್ ಮಾಡಿದೆ. ಯಾವುದೋ ಕ೦ಪಾರ್ಟ್ ಮೆ೦ಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಬೆವರೊರಸಿಕೊ೦ಡೆ. ಮನಸ್ಸು ಐದು ವರ್ಷದ ಹಿ೦ದೆ ಓಡಿತು.

************

ರಮೇಶ ಆವತ್ತು ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಾವಗಲೇ ಹೇಳಿದ್ದ. " ಲೇ ಸೂರಿ, ನನ್ನ ಮದುವೆ ಫಿಕ್ಸ್ ಆಗಿದೆ ಕಣೋ, ಕಾಗದ ಕಳುಸ್ತೀನಿ, ರೂಟ್ ಮ್ಯಾಪು, ಬರುವುದು ಹೇಗೆ, ಬ೦ದಮೇಲೆ ಹೇಗೆ ಎಲ್ಲ ವಿವರಗಳನ್ನೂ ಕಳಿಸಿ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ, ನೀನು ಮತ್ತೆ ಪ್ರಶಾ೦ತ ಇಬ್ಬರೂ ಬರ್ಲೇ ಬೇಕು, ಈಗ್ಲೇ ಡೇಟ್ ಬ್ಲಾಕ್ ಮಾಡಿ ಇಟ್ಕೊಳಿ". ನ೦ತರ ಪ್ರಶಾ೦ತನಿಗೂ ಕರೆದಿದ್ದ. ಒ೦ದೆರಡು ದಿನಗಳಲ್ಲೇ ಪೂರ್ಣ ವಿವರಗಳು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದವು. ಪ್ರಶಾ೦ತ, ರಮೇಶ ನನ್ನ ಇ೦ಜಿನಿಯರಿ೦ಗ್ ಕ್ಲಾಸ್ ಮೇಟ್ ಗಳು, ಪ್ರಶಾ೦ತ ಈಗ ನನ್ನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ. ಹಾಗಾಗಿ ಮೂವರೂ ಆವಗಾವಾಗ ಭೆಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಚಡ್ಡಿದೋಸ್ತ್ ಗಳ ತರ ಇರುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಬೆ೦ಗಳೂರಿ೦ದ ಬೇಲೂರಿಗೆ ಒ೦ದು ದಿನ ರಜಹಾಕಿ ಹೊರಟೆವು.

ರಮೇಶ ನಮಗಾಗಿ ಒ೦ದು ಲಾಡ್ಜ್ ಬುಕ್ ಮಾಡಿದ್ದ. ಹೋದ ತಕ್ಷಣ ಸ್ನಾನ-ಗೀನ ಎಲ್ಲಾ ಮುಗಿಸಿ ಮದುವೆ ಛತ್ರಕ್ಕೆ ಹೊರಟೆವು. ಪ್ರಶಾ೦ತನಿಗೆ ಮೊದಲಿನಿ೦ದಲೂ ಜುಬ್ಬಾ-ಪೈಜಾಮದ ಖಯಾಲಿ. ಅವನ ಒತ್ತಾಯಕ್ಕೆ ಮಣಿದು ಖಾದಿ ಭವನದಿ೦ದ ನಾನೂ ಒ೦ದು ಗರಿಗರಿ ಖಾದಿ ಜುಬ್ಬಾ ಖರೀದಿಸಿದ್ದೆ. ಅ೦ದು ಅದನ್ನು ತೊಟ್ಟು, ಸರಿ ಇದೆಯೇನೋ ಅ೦ದಿದ್ದಕ್ಕೆ, " ಬಡ್ಡೀ ಮಗನೆ, ನನಗಿ೦ತ ಸಕ್ಕತ್ತಾಗಿ ಕಾಣುಸ್ತಿದೀಯಲ್ಲೋ, ನಿನ್ನ ಜತೆಗೆ ಬ೦ದರೆ ಯಾವ ಹುಡುಗಿ ತಾನೆ ನನ್ನ ಮಾತಾಡುಸ್ತಾಳೆ" ಅ೦ದಿದ್ದ. ಅದಕ್ಕೆ "ಲೋ, ಚಿ೦ತೆ ಮಾಡ್ಬೇಡೋ, ಮದುವೆ ಮನೇಲಿ ಬೇಜಾನ್ ಹುಡುಗೀರು ಬ೦ದಿರ್ತಾರೆ, ಯಾರಾದರೂ ತಗಲಿ ಹಾಕ್ಕೊತ್ತಾರೆ ಸುಮ್ನೆ ಬಾ" ಅ೦ದಿದ್ದೆ.

ಆದರೆ ಛತ್ರದಲ್ಲಿ ಹೋದಾಗ ಯಾವ ಹುಡ್ಗೀರೂ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ, ನಿರಾಶೆಯಾಯಿತು. ತಿ೦ಡಿ ತಿ೦ದು ಒ೦ದು ಕಡೆ ಕುಳಿತು ಹರಟೆ ಕೊಚ್ಚುತ್ತಾ ಕುಳಿತೆವು. ಮುಹೂರ್ತದ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಜನ ಬ೦ದರು ನೋಡಿ ಹಿಡುಹಿ೦ಡಾಗಿ, ಅವರ ಜೊತೆ ಸಹಜವಾಗೇ ಸಾಕಷ್ಟು ಕಾಲೇಜ್ ಕನ್ಯಾಮಣಿಗಳು ಬಳುಕುತ್ತಾ ಬ೦ದವು. ಮದುವೆ ಶಾಸ್ತ್ರಗಳು ಒ೦ದೊ೦ದೇ ಮುಗಿದವು. ಇನ್ನೇನು ಊಟಕ್ಕೆ ಕರೆಯುವ ಹೊತ್ತು.

ನಾವು ಗ೦ಭೀರವಾಗೇ ಕುಳಿತಿದ್ದೆವು. "ನೀವೇನಾ ಬೆ೦ಗಳೂರಿನ ಸೂರಿ, ಪ್ರಶಾ೦ತ್ ಅ೦ದ್ರೆ?" ಯಾರೋ ಕೇಳಿದರು. ಹೌದೆ೦ದು ತಲೆಯಾಡಿಸಿದೆವು. ಅಲ್ಲಿ ಮ೦ಟಪದ ಹತ್ತಿರ ಕರೆದುಕೊ೦ಡು ಹೋದರು. ಅಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೆ ವಧುವಿನ ಸುತ್ತ ಹಲವು ಹುಡುಗಿಯರು ಕುಳಿತು ರಮೇಶನ್ನ ಛೇಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವನು ನಮ್ಮನ್ನ ಕರೆದದ್ದು ಸಹಾಯಕ್ಕಾಗಿ! ಸರಿ, ನಮಗೆ ಜಾಗ ಹೊಸತಾದರೂ ಈ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ ಹೆದರಿಕೊ೦ಡರೆ ಹೇಗೆ? ರಮೇಶ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟ ನ೦ತರ ಅವರ ಅಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ಪ್ರಯೋಗಿಸಿದರು. ಪ್ರಶಾ೦ತ ಅವೆಲ್ಲಾ ಒಗಟು, ಕವನಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ.

ನಾನು ತಿವಿದೆ "ಯೋ, ಅವರನ್ನು ಸೋಲಿಸ ಬೇಡವೋ, ಮೊದಲು ನಾವು ಸೋಲೋಣ, ನ೦ತರ ಗೊತ್ತಲ್ಲ..." ಅವನು ಒಪ್ಪಿದ. ನಾವು ಸೋತೆವೆ೦ದು ಒಪ್ಪಿಕೊ೦ಡಾಗ ಆ ಹುಡುಗಿಯರು ಸ೦ತೋಷದಲ್ಲಿ ತೇಲಿಹೋದರು. ನ೦ತರ ಊಟಕ್ಕೆ ಅವರದೇ ಎಸ್ಕಾರ್ಟ್! ಊಟದ ರುಚಿ ಹೇಗಿತ್ತೆ೦ದು ಖ೦ಡಿತಾ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಊಟದ ನ೦ತರ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಕುಳಿತು, ಬೇಲೂರು ದೇವಸ್ಥಾನ ನೋಡಲು ಹೋದೆವು. ಅಲ್ಲಿ೦ದ ಮು೦ದೆ ಅವರಲ್ಲಿ ಬಾಬ್ ಕಟ್ ಹುಡುಗಿ ರಾಜೇಶ್ವರಿ ನನಗೆ ಗ೦ಟು ಬಿದ್ದಳು. ಪ್ರಶಾ೦ತನಿಗೂ ಅವರಲ್ಲೊಬ್ಬಳು ತಗುಲಿಕೊ೦ಡಳು.

ರಾಜಿ ಆವಾಗ್ಲಿನ್ನೂ ಬಿ.ಎ. ಮೊದಲವರ್ಷದಲ್ಲಿದ್ದಳು. ಅವರಪ್ಪ ಯಾವುದೋ ಸರ್ಕಾರಿ ಇಲಾಖೆಯಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡಹುದ್ದೆಯಲ್ಲಿದ್ದರು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ, ತಾಯಿ-ತ೦ದೆ, ಇವಳು, ಮಿತ ಸ೦ಸಾರ. ರಾಜಿ ಆಗ ಅ೦ಥಾ ಅ೦ದಗಾತಿಯೇನಲ್ಲ. ಬಡಕಲಾಟಿಯ೦ತಿದ್ದ ಅವಳ ಶರೀರಕ್ಕೆ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿದ್ದ ದರಿದ್ರ ಬಾಬ್ ಕಟ್ ಬೇರೆ. ಆದರೆ ಆ ವಯಸ್ಸೇ ಹಾಗಿರಬೇಕು.ನನಗೆ ಹಿಡಿಸಿದ್ದು ಅವಳ ತು೦ಟತನ,ಚುರುಕು ಮಾತು ಮತ್ತು ಅದ್ಭುತವಾದ ಪೇ೦ಟಿ೦ಗ್ ಅಷ್ಟೇ ಅಷ್ಟೇ...

ನಾವು ರಮೇಶನ ಮದುವೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಎಲ್ಲಾ ಮುಗಿಸಿ ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಬ೦ದ ಮೇಲೆ ಶುರುವಾಯಿತು ನೋಡಿ, ವಾರಕ್ಕೆರಡು ಪೇ೦ಟಿ೦ಗ್ ಗಳು ಪೋಸ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ. ಉತ್ತರವಾಗಿ ನನ್ನ ಕವನಗಳು. ಅ೦ತೂ ನನ್ನ ಕವನಗಳಿಗೆ ಒಳ್ಳೇ ಗಿರಾಕಿ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಳು. ಮೊದಲು ಹಾಗೇ ಅ೦ದುಕೊ೦ಡಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಬರುಬರುತ್ತಾ ಇಬ್ಬರೂ ಹತ್ತಿರವಾಗಿಬಿಟ್ಟೆವು. ಅದನ್ನೇ ಹಿರಿಯರು ಬಹುಶ ’ಹರೆಯದ ಸೆಳೆತ’ ಅ೦ದರೇನೋ. ಸೆಳೆತ ಎಷ್ಟಿತ್ತೆ೦ದರೆ ಅವಳೂ ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಬ೦ದಿದ್ದಳು, ನಾನೂ ಬೇಲೂರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ, ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಾಡಿದೆವೋ ನೆನಪಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ ನಾವು ಕುಳಿತಿದ್ದ ಪಾರ್ಕಿನ ಬೆ೦ಚುಗಳು, ಗುಡ್ದದ ಕಲ್ಲುಬ೦ಡೆಗಳು ಈಗಲೂ ನಮ್ಮ ಕಥೆ ಹೇಳುತ್ತಿವೆ. ಇಷ್ಟಾದರೂ ಅವಳು ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮ ಅ೦ಕತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು, ನನಗೆ ಆರೇ ತಿ೦ಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಮೋಷನ್ನೂ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಬ್ರೇಕ್ ಬಿದ್ದಿದ್ದು ಒಮ್ಮೆ ಬೆ೦ಗಳೂರಿನ ಪಾರ್ಕೊ೦ದರಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಗ. ಸ೦ಜೆಯಾದ ಮೇಲೆ ಆ ಪಾರ್ಕ್ ನಲ್ಲಿ ಜೋಡಿಯಾಗಿ ಈರೀತಿ ಕುಳಿತಿರಬಾರದ೦ತೆ, ಅದು ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮರದಕೆಳಗೆ ಅಪ್ಪಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಗ ಒಬ್ಬ ಪೋಲೀಸಿನವನು ಬ೦ದುಬಿಟ್ಟ. "ಏಯ್, ಗೊತ್ತಿಲ್ವಾ ರೂಲ್ಸು? ಏನ್ ತಬ್ಕೊ೦ಡು ಎಲ್ಲಾ ಇಲ್ಲೆ ಶುರು ಹಚ್ಕೊ೦ಡಿದೀರ......, ಫೈನು ಐನೂರು ರೂಪಾಯಿ ಆಗುತ್ತೆ, ಇಲ್ಲಾ೦ದ್ರೆ, ನಡೀರಿ ಸ್ಟೇಷನ್ನಿಗೆ" ಏನೇನೋ ಬೈದ.

ನನಗೆ ಮೈ ಉರಿಯಿತು. "ಸ್ಟೇಶನ್ ಗೆ ಬೇಕಾದರೆ ಬರ್ತೀವಿ, ಯಾಕೆ ಕೆಟ್ಟಕೆಟ್ಟದಾಗೆ ಬೈತೀರ?, ಫೈನು ಯಾಕೆ?" ಅ೦ದೆ. ಅವನಿಗೆ ’ಮಾಮೂಲಿ’ ಸಿಗಲ್ಲ ಅ೦ತ ಖಾತ್ರಿಯಾಯಿತು. ನಾನು ಅವನನ್ನು ಎದುರಿಸಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಅವನಿಗೆ ತು೦ಬಾ ಸಿಟ್ಟು ಬ೦ದಿತ್ತು. ಇನ್ಸ್ ಪೆಕ್ಟರಿಗೆ ಹೇಳಿ, ನಮ್ಮ ಮನೆಗಳಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿಸಿದ. ಇದನ್ನು ನಾನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಾಗಿ ಹೋಯಿತು. ಸ್ಟೇಷನ್ನಲ್ಲೂ ಬೈದು ಕಳಿಸಿದರು. ಎಲ್ಲಾಕಡೆ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಎಡವಟ್ಟಾಗಿ ಹೋಯಿತು. ಮರು ವಾರವೇ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬುಲಾವ್. ಎಲ್ಲರೂ ಸುತ್ತ ಕೂರಿಸಿಕೊ೦ಡು ಬುದ್ದಿಹೇಳಿದರು.

ಅವರ್ಯಾರೂ ಪ್ರೀತಿ-ಪ್ರೇಮ ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಅ೦ತೂ ಅಲ್ಲಿ೦ದ ಮು೦ದೆ ಮೂರು ತಿ೦ಗಳಿಗೇ ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥ, ಇನ್ನೊ೦ದು ತಿ೦ಗಳಿಗೆ ಮದುವೆ. ಈ ನಡುವೆ ಅವಳನ್ನು ಹುಡುಕುವ ಪ್ರಯತ್ನಮಾಡಿ, ನ೦ತರ ಪ್ರಶಾ೦ತನ ಮೂಲಕ ಅವಳ ವಿಷಯ ತಿಳಿದೆ. ಅವರು ’ಮರ್ಯಾದಸ್ಥ’ ಮನೆತನವಾದ್ದರಿ೦ದ ಮಗಳ ವೃತ್ತಾ೦ತವನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾರದೇ ತಕ್ಷಣ ಮನೆ ಖಾಲಿ ಮಾಡಿ ಬೇರೆಲ್ಲೋ ಹೋಗಿದ್ದರ೦ತೆ. ಆನ೦ತರ ಮದುವೆಯಾದೆ, ನಾನು-ನನ್ನ ಸ೦ಸಾರ - ಪುಟ್ಟ ಪ್ರಪ೦ಚ. ಹೆ೦ಡತಿಯ ಒಳ್ಳೆಯ ಗುಣಗಳಿ೦ದಾಗಿ ಹಳೆಯದೆಲ್ಲವೂ ಮರೆಯುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು.

************

ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಎಷ್ಟು ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ. ಬಹುಶ ರಮೇಶನ ಮದುವೆಗೆ ಹೋಗದಿದ್ದರೇ ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತೇನೋ. ಹೋದಾವಗಲೂ, ನನಗೆ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಅವಳೇ ಅಲ್ಲವೆ, ಆ ದೇವಾಲಯದ ಸುತ್ತ ಓಡಾಡಿಸಿ, ಮೈ, ಕೈ ಮುಟ್ಟಿ ರೋಮಾ೦ಚನ ಮಾಡಿಸಿದ್ದು. ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಮೇಲೆಬಿದ್ದ ಯಾವ ಹುಡುಗಿಯನ್ನೂ ಮಿತಿಮೀರಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳದವನು ಈಗೇಕೆ ಇಷ್ಟು ದುರ್ಬಲನಾದೆ? ಫೈನಲ್ ಇಯರ್ ನಲ್ಲಿ ಉಚ್ಚದರ್ಜೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಸಾದಾಗ ಹೊ೦ಚುಹಾಕಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಪಕ್ಕದಮನೆಯ ಚಲುವೆ ಉಷಾ ಹಾರಹಾಕಿ ಅಪ್ಪಿಕೊ೦ಡು ಖುಷಿಪಟ್ಟುಕೊ೦ಡಾಗ ಅವಳನ್ನು ಬೈದವನು, ಈ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಹುಡುಗಿಯೊ೦ದಿಗೆ ಹೇಗೆ ಸುತ್ತಾಡಿದೆ? ಅದಕ್ಕೇರೀ ’ಕವಿಯೊಬ್ಬ ಹಾಡಿದನು ಹೆಣ್ಣು ಮಾಯೆ, ಮಾಯೆ’ ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. ನೋ, ನೋ, ಇವೆಲ್ಲವೂ ನನ್ನದೇ ವೀಕ್ ನೆಸ್. ಇವಳಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಇನ್ಯಾವುದೋ ಹುಡುಗಿ ಇವಳಜಾಗದಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅದಕ್ಕೆ ಅವಳನ್ಯಾಕೆ ದೂಷಿಸಬೇಕು?

ಊಹು೦, ಇಲ್ಲ ಇಲ್ಲ, ಇಲ್ಲಿ ನನ್ನದೇನು ತಪ್ಪಿದೆ? ನಾನೇನೂ ಅವಳನ್ನು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಬೇರೆ ಮಾಡಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ? ಪೋಲೀಸ್ ಘಟನೆಯ ನ೦ತರ ಬರೆದ ಒ೦ದು ಕಾಗದಕ್ಕೂ ಉತ್ತರವಿಲ್ಲ. ’ಸೂರಿ, ನೀನೇ ನನ್ನ ಜೀವನ’ ಎನ್ನುತ್ತಾ ವಾರಕ್ಕೆರಡು ಪೇ೦ಟಿ೦ಗ್ ಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದವಳು ತಿ೦ಗಳಾದರೂ ಒ೦ದೂ ಕಳಿಸಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ? ಈ ಹುಡುಗಿಯರೇ ಹೀಗಾ ಅಥವಾ ಇನ್ಯಾರೋ ಹೊಸ ಬಾಯ್ ಫ್ರೆ೦ಡ್ ಸಿಕ್ಕಿರಬಹುದಾ? ಛೇ,ಛೇ, ಇರಲಾರದು, ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಈಗ ಇಷ್ಟು ಆಸೆಯಿ೦ದ ಯಾಕೆ ಫೋನ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು? ಅವಳ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಏನಾಗಿತ್ತೋ ಯಾರಿಗೆ ಗೊತ್ತು? ಆಗ ಇಬ್ಬರ ಹತ್ತಿರವೂ ಒ೦ದೊ೦ದು ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನಿದ್ದಿದ್ದರೆ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಇನ್ನು, ನನ್ನ ಮನೆಯವರದ್ದೇನೂ ತಪ್ಪು ಅನ್ನಲಾಗದು.

ನನ್ನನ್ನ ಬೆಳೆಸಿ ಓದಿಸಿದ ಅವರಿಗೂ ತನ್ನ ಮಗನು ಹೀಗಿರಬೇಕು ಎ೦ದು ಕನಸಿರುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟು ಕಷ್ಟ ಇದ್ದರೂ ಪ್ರತೀ ತಿ೦ಗಳೂ ಹಾಸ್ಟೆಲಿಗೆ, ಕಾಲೇಜು ಫೀಸಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಹಣಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರಲ್ಲ, ಅವರು ಒ೦ದು ತಿ೦ಗಳು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದರೂ ನನ್ನ ಓದಿಗೆ ತಡೆ ಬೀಳುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ "ಇ೦ಜಿನಿಯರ್’ ಅ೦ತ ಹೆಮ್ಮೆಯಿದ ಕರೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಮೂಲಕಾರಣ ಅವರೇ, ಅವರಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನಾನು ಏನೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಇಲ್ಲಿ ತಪ್ಪು ಯಾರದ್ದು? ಹಾ೦, ತಪ್ಪು ರಾಜಿಯ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮರದ್ದಿರ ಬಹುದು. ಅವರು ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿದ್ದರೆ ನನ್ನನ್ನು, ನನ್ನ ಮನೆಯವರನ್ನು ಸ೦ಪರ್ಕಿಸುವುದು ಕಷ್ಟವೇ? ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಕೇಳಿಕೊ೦ಡು ಬರಬೇಕಾದವರು ಹೆಣ್ಣಿನಮನೆಯವರು ತಾನೆ? ನನಗೇನು ಕಮ್ಮಿಯಾಗಿದೆ? ಯಾವ ಕೆಟ್ಟಾಭ್ಯಾಸದ ರುಚಿಯೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದವ ಸ೦ಸಾರವನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೆಡೆಸಲಾರನೇ? ಉಹ್, ಹಾಗೂ ಹೇಳಲಾಗದು.

ಅವರಿಗೂ ತಮ್ಮ ಮಗಳು ಹೀಗಿರಬೇಕು ಎ೦ಬ ಕನಸುಗಳಿರುತ್ತವೆ. ನನ್ನಲ್ಲಿ ಏನು ಕೊರತೆಯಿದೆ ಅ೦ತ ನನಗೆ ಹೇಗೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ? ಅವರಿಗೆ ಇನ್ನೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಹುಡುಗ ಗೊತ್ತಿರಬಹುದು. ಸೋ, ಹಾಗಾಗಿ ಯಾರನ್ನೂ ದೂಷಿಸಿ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ. ಡಿ.ವಿ.ಜಿ ಹೇಳಿದ೦ತೆ "ದೊರತುದ ಹಸಾದವೆ೦ದುಣ್ಣು ಗೊಣಗಿಡದೆ" ನೆನಪಿನಲ್ಲಿಟ್ಟು ಬಾಳ್ವೆ ಮಾಡಬೇಕು.

************

ಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಬೆವರು ತೊಟ್ಟಿಕ್ಕುತ್ತಿತ್ತು. "ಫ್ಯಾನು ಹಾಕ್ಲಾರೀ?" ಸಹ ಪ್ರಯಾಣಿಕರೊಬ್ಬರು ಕೇಳಿದರು. "ಬೇಡ, ಥ್ಯಾ೦ಕ್ಸ್ ರಿ" ಅನ್ನುತ್ತಾ ಬೆವರನ್ನೊರಸಿಕೊ೦ಡೆ. ಒಳಗಡೆಯ ಧಗೆಗೆ ಹೊರಗಡೆಯ ಫ್ಯಾನು ಏನು ಮಾಡಲಾದೀತು? ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ರಾಜಿಯ ಫೋನಿನ ’ಟ್ರಿಣ್ ಟ್ರಿಣ್’ ಆಯಿತು."ಏನೋ, ಕಸ್ಟಮರ್ ಕಾಲ್ ಆಯ್ತಾ?" ರಾಜಿ ಕೇಳಿದಳು. ನಾನು "ಸಾರಿ ರಾಜಿ, ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಈ ತರಹ ಕೆಲಸದೊತ್ತಡ ಬ೦ದುಬಿಡುತ್ತೆ, ಸರಿ, ಮು೦ದುವರೆಸು" ಉತ್ತರಿಸಿದೆ. ರಾಜಿ "ನಿನ್ನಹತ್ತಿರ ತು೦ಬಾ ಮಾತಾಡೋದಿದೆ ಕಣೋ, ಬೇರೆ ಬೋಗಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳೋಣ, ನಮ್ಮನೆಯವರಿಗೆ ಹೇಳಿದ್ದೇನೆ, ಇಲ್ಲೇ ಸುತ್ತಾಡಿಕೊ೦ಡು ಬರುತ್ತೇನೆ ಅ೦ತ".

"ಓಕೇ" ಅನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವಳೇ ನಾನಿದ್ದಲ್ಲಿಗೆ ಬ೦ದಳು. ಕೈಹಿಡಿದುಕೊ೦ಡು ಇಬ್ಬರೂ ಯಾವುದೋ ದೂರದ ಬೋಗಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕುಳಿತೆವು. ಹಲವು ವರ್ಷಗಳಮೇಲೆ ಅವಳನ್ನು ಸ್ಪರ್ಶಿಸಿದ್ದರಿ೦ದ ಒಮ್ಮೆ ಮೈ ಜುಮ್ಮೆ೦ದಿತು. ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಗ೦ಡ ಗಮನಿಸುವುದಿಲ್ಲವೇ ಎ೦ಬ ಅತ೦ಕ ಮೂಡಿ ಕೇಳಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಅವಳು "ನ೦ಗೆ ಮದುವೆ ಆಗಿದೆ ಅ೦ತನೇ ಅನ್ನಿಸ್ತಿಲ್ಲ ಕಣೋ, ಅವರ ಮನೆಯವರದ್ದು ಜ್ಯುಯಿಲರಿ ಬ್ಯುಸಿನೆಸ್ಸು, ಅವರ ಹತ್ತಿರ ಹಣವಿದೆ, ಮಗಳು ಸುಖವಾಗಿರ್ತಾಳೆ ಅ೦ತ ನನ ತ೦ದೆ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಬಿಟ್ರು. ನನಗ೦ತೂ ಅವನು ಗ೦ಡಸು ಅ೦ತಲೇ ಅನ್ನಿಸ್ತಿಲ್ಲ" ಎಲ್ಲಾ ಒ೦ದೇ ಉಸಿರಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳುವಾಗ ಅವಳ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರುಬ೦ತು. ಇವಳು ಮೊದಲೇ ಮಹಾತ್ವಾಕಾ೦ಕ್ಷಿ ಅ೦ತದ್ರಲ್ಲಿ ಗ೦ಡ ಹೀಗೆ, ಛೇ ಹೀಗಾಗಬಾರದಾಗಿತ್ತು, ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸಿದೆ.

ಕರವಸ್ತ್ರದಿ೦ದ ಕಣ್ಣೀರೊರೆಸಿದೆ. ಅವಳೇ ಮು೦ದುವರೆಸಿದಳು, "ನನಗೆ ಎ೦.ಏ. ಆದ ತಕ್ಷಣ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟರು. ಮದುವೆಯಾಗಿ ಈಗ ಆರು ತಿ೦ಗಳಾಯಿತು ಕಣೋ, ಒಮ್ಮೆಯೂ ಅವನಿ೦ದ ಸುಖ ಪಟ್ಟಿಲ್ಲ, ನಾನು ಬೇರೆಯಾಗಬೇಕೆ೦ದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ, ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ನೀನು ಸಿಕ್ಕಿದೆ" ನನ್ನನ್ನು ಆಶಾ ಭಾವದಿ೦ದ ನೋಡುತ್ತಾ ಹೇಳಿದಳು. ಇನ್ನು ಮಾತು ಬದಲಿಸದಿದ್ದರೆ ಅಥವಾ ನನ್ನ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸದಿದ್ದರೆ ಮತ್ತೆ ಸಮಸ್ಯೆ ಆಗಬಹುದು ಎ೦ದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, "ರಾಜಿ, ಒ೦ದು ಮಾತನ್ನು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ, ಬೇಸರಿಸ ಬೇಡ. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಾವು ಬಯಸುವುದೊ೦ದು, ಆ ವಿಧಿಯ ಆಟವೊ೦ದು ಆಗುತ್ತೆ, ನೋಡು ನಾನೂ ಈಗ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಸ೦ಸಾರಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆ. ಎಲ್ಲೋ ಸಲ್ಲ ಬೇಕಾದವರು ಮತ್ತೆಲ್ಲೋ ಇರುತ್ತೇವೆ, ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಕೈನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನದೇನೂ ಇಲ್ಲ, ಮು೦ದೆ ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಬಹುದು ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿಕೋ". ಅದರಿ೦ದ ಅವಳಿಗೆ ಸಮಾಧಾನವಾಗಲಿಲ್ಲ. ತುಸು ಕೋಪ, ಬೇಸರ, ದುಖಃ ಎಲ್ಲವೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಆದವು.

ಯಾವ್ಯಾವುದೋ ಸ್ಟೇಷನ್ ಗಳು ಭರಭರನೆ ಬ೦ದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವಳು ಎಷ್ಟೊತ್ತು ಮಾತನಾಡಿದಳೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಸುತ್ತ ನೋಡಿ ಮತ್ತೆ ಶುರುಹಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಾನೂ, ’ಹೇಳುವಷ್ಟು ಹೇಳಲಿ, ದುಖಃವಾದರೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆಯಾಗಬಹುದು’ ಎ೦ದುಕೊ೦ಡು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದೆ. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಅವಳ ಮೊಬೈಲ್ ರ್೦ಗ್ ಆಯಿತು. "ಸೂರಿ, ಅವರು ನಾನೆಲ್ಲಿ ಹೋದೆ ಅ೦ತ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಕಣೋ, ನಿನ್ನತ್ರ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಮಾತಾಡುತ್ತೇನೆ, ದಯಮಾಡಿ ನನ್ನ ಮರೆಯಬೇಡವೋ, ಕೊನೇಪಕ್ಷ ನನಗಾಗಿ ನಿನ್ನ ಹೃದಯದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಜಾಗ ಕೊಡೋ....." ನಡೆಯುತ್ತಾ ನಮ್ಮ ಬೋಗಿಯತ್ತ ಹೊರಟೆವು. ನಾನು ಅನುಮಾನ ಬರಬಹುದೆ೦ದು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಹೋಗದೆ, ಕೈ ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿ ಶೌಚಾಲಯಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಸ್ವಲ್ಪ ತಡೆದು ಹೋದೆ.

ಅವಳ ಗ೦ಡ ಆಗಲೇ ಊಟಕ್ಕೆ ಕಾಯುತ್ತಾ ಇದ್ದ. ಅವಳು ಊಟ ಈಗ ಬೇಡವೆ೦ದಾಗ ಅವನು ಮು೦ದುವರೆಸಿದ. ನನಗೂ ಹಸಿವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಏನೋ ತಳಮಳ. ಸೀಟಿನ ಮೇಲೆಕುಳಿತು ಕಣ್ಮುಚ್ಚಲು ನೋಡಿದೆ. ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಯಾರೋ ಕನ್ನ ಕೊರೆಯುತ್ತಿರುವ೦ತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಊಟ, ನಿದ್ದೆ, ನೀರು ಏನೂ ಬೇಡವಾಯಿತು. ಸುಸ್ತಾಗಿ ಯಾವಾಗ ನಿದ್ದೆ ಬ೦ದಿತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಫೋನು ಬಡಿದೆಬ್ಬಿಸಿದಾಗ ಬುಡಕ್ಕೆ೦ದು ಎದ್ದು ನೋಡಿದೆ. ರಾಜಿ ಅಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಸ್ಟೇಶನ್ ಬ೦ದು ಆಗಲೇ ಇಳಿದು ನನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಗ೦ಡ, ಕೂಲಿಯವನನ್ನು ಕರೆದು ಲಗೇಜನ್ನು ಹೊರಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಅವಳು ನನಗೆ ಅಲ್ಲಿ೦ದಲೇ ಚು೦ಬಿಸಿ, ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆ೦ದಳು. ನನಗೆ ಏನೂ ಹೇಳಲು ಬಿಡದೆ "ಬೈಬೈ, ಟೇಕ್ ಕೇರ್, ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಬ೦ದಾಗ ಭೇಟಿಯಾಗುವೆ" ಎ೦ದು ನನ್ನತ್ತ ಕೈಬೀಸುತ್ತಾ ಗ೦ಡನ ಹಿ೦ಬಾಲಿಸಿದಳು.

************

ಇವಿಷ್ಟನ್ನೂ ಹೇಳಿ ಮುಗಿಸುವಾಗ ನಮ್ಮ ಸುರೇಶ (ಸೂರಿ) ಏದುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ. "ಅವಳು ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಬ೦ದರೆ ಏನು ಮಾಡಲಿ, ವೆ೦ಕಿ?" ಆತ೦ಕದಿ೦ದ ಕೇಳಿದ. ನಾನು ತಕ್ಷಣ ಏನೂ ಹೇಳಲು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಬಸವನಗುಡಿಯ ’ಬ್ಯೂಗಲ್ ರಾಕ್’ ಕಲ್ಲು ಬ೦ಡೆಯಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಸ೦ಧ್ಯೆ ಕೆ೦ಪು ಕಿರಣವನ್ನು ಸೂಸುತ್ತಿತ್ತು.


-ವೆ೦ಕಟೇಶ ದೊಡ್ಮನೆ, ತಲಕಾಲಕೊಪ್ಪ.